Carl Ludwig Schlander 19-2-1929 | 18-7-1976
Vandaag is de dag dat jij 45 jaar geleden voor goed uit mijn leven verdween. Niet alleen fysiek maar ook alle herinneringen aan jou. Compleet geblokt uit overleving en uit loyaliteit naar mijn moeder en ons nieuwe gezin. Ik moest je letterlijk en figuurlijk dood zwijgen.
Jij was de eerste man in mijn leven die mij liet ervaren dat het leven hier op aarde niet altijd even veilig en eerlijk was. Mijn moeder had qua liefde een verkeerde keuze gemaakt maar kon pas na de geboorte van mijn zusje, toen ik drie jaar oud was, de beslissing nemen om van je te scheiden. Met grote gevolgen voor mij. Jij vond dat je het recht had op mij (letterlijk en figuurlijk) en ontvoerde mij. Zes weken was ik onvindbaar. Je ging overdag naar je werk en liet mij achter bij een jong stel. Ook hier was het voor mij niet veilig.
Mijn echte herinneringen aan mijn kindertijd zijn er eigenlijk pas vanaf mijn 9e. Na onze verhuizing naar Zoetermeer en na jouw overlijden. Alsof ik toen pas makkelijker kon leven, zonder te hoeven liegen. Het voelde als een nieuwe start.
Pas toen ik 44 jaar was kwamen er herinneringen aan vroeger terug en kreeg ik flashbacks en fysieke herinneringen. Tijdens mijn opleiding als Cref-Behandelaar besefte ik dat ik functioneerde op overlevingsstrategieën vanuit complex PTSS. Het zorgde ervoor dat ik bepaalde gedragingen en blokkades beter leerde begrijpen.
We zijn inmiddels 10 jaar verder en heel wat healings, therapieën, retreats, sessies, en levenslessen wijzer. En nu na het verliezen van mijn drie geliefde dieren komt de rauwe rouw die er toen niet kon en mocht zijn, vrij.
Jij ontnam mij vanaf mijn geboorte mijn basis; veiligheid, vertrouwen en onvoorwaardelijke liefde.
En helaas.. je was niet de enige man die mij dit spiegelde. Die lessen stoppen pas als je ze geslaagd afgerond hebt.
Flor zijn overlijden spoort mij aan om de eerder geschreven teksten er weer bij te pakken en een nieuwe poging te doen om te delen wat ik mede dankzij de hulp van de paarden heb mogen helen.Met zijn overlijden voelt het thema veiligheid en angsten als klaar.
Florito was soms als een vader voor mij. Beschermend, helpend en helend in elke sessie. Maar buiten dat helende veld overheerste vaak de angst. Wij konden elkaar geen veiligheid bieden. Sterker nog we triggerde elkaar. Een verhaal apart en ook daar zal ik open en eerlijk over delen.
Het wordt geen verhaal over schuld, schaamte of slachtofferschap tgv vroeg kinderlijk jeugdtrauma. Maar een krachtig en inspirerend verhaal gevuld met soms pijnlijk prachtige spiegels van de paarden, mooie en minder mooie levenslessen, liefde en dankbaarheid en uiteraard de wijsheid die mij van boven ingefluisterd wordt.
Ze zijn gelukkig niet helemaal weg uit mijn leven.. ze juichen mij toe en helpen mij samen met mijn gidsen met schrijven.
En jij papa Carl, ik hoop dat jij ook zo dapper bent om voorbij te komen. Je bent welkom.
Ik brand een kaarsje voor jou in de hoop dat je het licht inmiddels gevonden hebt.
Je dochter,
Angelic Schlander – Brinkhuijsen (Frank)