Meegaan met de tijd en op social media laten zien wie je bent en wat je passies zijn is vandaag de dag een soort van must. Vroeger moesten we op school spreekbeurten houden en presentaties geven maar eigenlijk gebeurde dat te weinig om over onzekerheid heen te kunnen groeien. Gelukkig hoor ik van mijn zoon dat daar tegenwoordig veel meer aandacht aan besteed wordt. Studenten moeten met enige regelmatig een presentatie houden in de klas.

Voor mij is dit “nieuwe zichtbaar zijn” een mooi onderdeel van mijn eigen groei en leerproces. Ik dacht dat -onder meer door de vele vrouwencirkels die ik gegeven heb- praten over jezelf niet meer zo’n dingetje zou zijn. Nou; dat bleek voor een camera even anders…..

Onlangs werd ik tijdens een gesprek met een coach, die is gespecialiseerd in het presenteren van jezelf ‘on camera’, enorm geraakt. Ik oefende met haar het spreken in de camera. Mijn adem stokte toen ik van haar liefdevol terug kreeg dat ze mij 200% kon voelen toen ik over mijn man, kids en beestenboel vertelde. Alles in mijn straalde liefde, dankbaarheid en blijdschap uit. Maar toen ik ging vertellen over de start van mijn eigen praktijk (12 jaar geleden) kwam het opeens niet meer vanuit mijn hart maar vanuit mijn hoofd.

Ik vind een camera sowieso vreselijk maar ik kon op dat moment in mijn lijf voelen dat ik blokkeerde toen ik over “mij” moest praten. Een oud stuk, het als klein meisje niet durven zeggen wat je vindt, voelt en ervaart. Omdat er altijd een oordeel op kwam of ik gekleineerd werd. Bizar om te ervaren dat na zoveel heling en groei dit toch nog parten speelt.

Als ik terugkijk op mijn verleden is het eigenlijk niet vreemd dat ik het spannend vind om over mezelf te praten. Toch ben ik het nooit uit de weg gegaan. Zo richtte ik samen met mijn dochter een pagina “praten over seksueel misbruik’ op om het taboe rond dit onderwerp te doorbreken. Ik schreef en sprak er veel over. Ik heb diverse grote vrouwencirkels en healingscircles georganiseerd en begeleid, maar het zonder respons moeten praten in de camera is andere koek.

Het is al ongemakkelijk genoeg dat je tegen “niemand” lijkt te praten, maar het jezelf tegelijkertijd beseffen dat je “beoordeeld” wordt vond ik toch moeilijker dan verwacht. Er komen opeens oude thema’s om de hoek kijken, een professional prikt daar kennelijk zo doorheen. Wat ziet een pro die vanuit haar vak jouw lichaamstaal leest? Het is best confronterend als blijkt dat je toch niet 100% jezelf kan zijn op dat moment, maar tegelijkertijd is het ook een mooie bewustwording. Ik mis op zo’n moment de verbinding met de ander en kennelijk verlies ik dan direct de verbinding met mezelf waardoor ik niet meer vrijuit kan spreken.

Maar ik ben dit niet voor niets aan gegaan. Ik sta open om te leren, kan de feedback volledig ontvangen en ga er mee aan de slag. Het is een oud mechanisme. Ik ben het kleine meisje niet meer, ik ben een volwassen vrouw van 50 en leer en groei dus nog iedere dag. Ik wil dichter bij mezelf komen en steeds meer in alle omstandigheden echt mezelf durven zijn. Een mooi stukje groei weer in “houden van mezelf”.

Door in alle kwetsbaarheid mijn ervaring met de camera te delen, kan een ander zich misschien in mijn verhaal herkennen en wie weet.. gaat hij/zij er zelf mee aan de slag. Het delen van mijn ervaringen is voor mij een rode draad in mijn werk. Als ik mij in al mijn kwetsbaarheid durf te laten zien, ontstaat er een veilige setting waardoor er tijdens mijn sessies, circles of retreats ook bij de ander mooie inzichten ontstaan en er heling kan plaatsvinden. En gelukkig lukt mij dit zonder camera prima 😃

Een warme groet,

Angelic