Mijn zoon Nick van 11 is op een avond tijdens het schoolkamp van groep 8 met een paar vrienden vervelende situaties en ervaringen aan het bespreken die geheim moeten blijven. Één van zijn vrienden (ik noem hem Stan, maar dat is niet zijn echte naam) valt ineens stil en zegt dat hij een hele nare ervaring heeft gehad. Eigenlijk durft hij het niet te vertellen maar dan begint hij heel dapper zijn verhaal. Hij is vanaf zijn vijfde tot aan zijn tiende door een goede huisvriend seksueel misbruikt. De groep valt stil na deze heftige bekentenis. Na het gesprek gaat Nick naar Stan toe en zegt hem dat zijn zus en zijn moeder vroeger een vergelijkbare ervaring hebben gehad. Hij vraagt of hij misschien met mij over zijn ervaringen zou willen praten. Thuis gekomen verteld Nick mij in vertrouwen het verhaal van Stan en vraagt hij mij of ik het niet erg vind dat hij aan Stan heeft voorgesteld om met mij te praten. “Natuurlijk niet” ……..

Drie dagen later heeft Nick bij ons thuis voor zijn vrienden een slaapfeestje georganiseerd. Op een gegeven moment komt Nick naar boven met de mededeling dat Stan graag met mij wil praten. Ik moet even slikken, maar uiteraard sta ik open voor het geheim van dit dappere 12 jarige mannetje. In eerste instantie twijfelt Stan nog een beetje over wat hij  wel en niet kan en wil vertellen. Nadat ik hem vertel over Lisa en mij en hem uitleg dat het heel belangrijk is om een dergelijk geheim niet je hele leven ergens in een geheim kamertje te bewaren, begint hij zijn verhaal. Het is duidelijk te zien dat het hem enorm oplucht dat het er eindelijk uit is. Hij wil in eerste instantie absoluut niet dat zijn ouders dit te weten komen omdat hij ze geen verdriet wil doen.

Ik vertel hem dat ik ongelooflijk trots op hem ben dat hij mij in vertrouwen heeft durven nemen. Het is duidelijk dat het voor hem goed voelt dat hij deze zware last van zijn schouders heeft kunnen laten glijden. Hij wil heel graag dat ik hem help met het zoeken van een oplossing zoals bijvoorbeeld hulpverlening. Ik vertel hem dat ik er zeker voor hem zal proberen te zijn. Ik vraag hem of hij nog wel zin heeft om op dit moment bij zijn vrienden te zijn. Stan wil heel graag blijven en wordt vervolgens door de boys opgevangen alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat hij zijn heftige verhaal met mij heeft gedeeld.

De volgende morgen heb ik Stan nog even apart genomen en hem verteld dat het echt heel belangrijk is dat zijn ouders dit geheim te horen krijgen. Ik leg hem uit dat het dapper van hem is geweest om op zijn 10^e tegen die huisvriend te zeggen dat hij niet meer wilde dat er iets gebeurde, maar dat we niet zeker weten of er andere kinderen zijn die nu nog steeds de dupe zijn van deze man… En wat als zij geen nee durven te zeggen, waar hij dat uiteindelijk wel deed! Stan raakt er alsnog van overtuigd dat het goed zou zijn om zijn geheim met zijn ouders te delen. Hij vond het fijn als ik met hem mee zou gaan naar zijn huis om hem daarbij te ondersteunen.

Ook vroeg ik hem of hij zich kon voorstellen hoe moeilijk het voor zijn vrienden was dat zij dit geheim moesten houden. We spraken af dat de andere kinderen het hun ouders zouden vertellen nadat Stan zijn ouders op de hoogte had gebracht. Ik zou eventueel contact hebben met die ouders om e.e.a. nader uit te leggen.

Ik belde zijn ouders en we maakten voor later die middag een afspraak. De spanning bij de ouders van Stan was om te snijden. Zij vroegen zich uiteraard af wat er allemaal aan de hand was. Ik startte het gesprek en legde zijn ouders uit dat hun zoon mij iets in vertrouwen had verteld en dat ik hem heb beloofd dat ik hem zou ondersteunen tijdens dit gesprek.

De emoties die toen ontstonden hoef ik uiteraard niet uit te leggen!

Wat moet het een enorme opluchting voor deze jongen zijn geweest toen zijn vader tijdens het gesprek direct aangaf zelf vroeger een soortgelijke situatie te hebben meegemaakt en dat hij dit aan zijn zoon durfde te vertellen. Ik vond het uiteraard vreselijk om uiteindelijk weg te moeten gaan en een ontredderde moeder en boze vader achter te laten. Die pijn, boosheid, schuldgevoelens en verdriet zijn op zo’n moment intens voelbaar en herkenbaar.. afgrijselijk! De ouders van Stan gaven na het gesprek aan dankbaar te zijn voor mijn hulp aan hun zoon

Zelf ben ik erg dankbaar voor het feit dat ik er kon zijn voor Stan, voor zijn ouders en voor de wijze waarop mijn zoon dit heeft opgepakt. Het is een mooie bevestiging voor mijn dochter en mij dat we door moeten gaan met onze missie!

Na het gesprek met zijn ouders heb ik de vrienden van Nick gebeld om door te geven dat zij het geheim met hun ouders mochten delen als ze dat wilden. Als zij vragen zouden hebben, zouden die ouders mij natuurlijk altijd mogen bellen.

Nick sliep die avond bij een van zijn vrienden en heeft samen met die vriend het verhaal aan zijn ouders verteld. Toen die moeder mij belde vertelde ze me dat ze het knap van Nick vond dat hij er zo open en wijs over kon praten. Zo zie je maar hoe belangrijk het is dat je openheid creëert in je gezin, ook als het om een heel heftig onderwerp gaat. Kinderen voelen namelijk alles aan en hoe eerlijker jij bent, hoe makkelijker de verwerking mag verlopen.

Ik ben na dit alles positief verrast over hoe ik dit verhaal kan oppakken en hoe ik er 100% voor Stan kon zijn zonder ook maar enigszins in mijn eigen pijn en verdriet “te duiken”. Hij voelde zich vertrouwd genoeg om zijn geheim met mij te delen en hij heeft me laten zien hoe dapper kinderen kunnen zijn. Door het te geheim te onthullen kan er nu ruimte komen voor verwerking en heling bij alle betrokkenen. En uiteraard kan de dader gestopt worden in zijn gruwelijke en grensoverschrijdende daden.

Doordat ik het 40 jaar heb weggestopt weet ik uit eigen ervaring dat het wegdringen van dergelijke trauma’s je altijd kan blijven achtervolgen. Vroeg of laat komt het terug in je leven. Hoe eerder je met een trauma aan de slag kan en hoe meer open je bent over je ervaringen, des te sneller kun je helen. Dit kunnen mijn dochter en ik in alle oprechtheid beamen. Wij zullen zo nu en dan dit stuk weer tegenkomen, maar door veel te praten over onze ervaringen zijn we een enorme steun voor elkaar. Onze openheid draagt voor ons beiden zorg voor een mooi en bijzonder helingsproces.

Wij zullen ons dus zeker blijven inzetten voor onze missie: Geef je geheimen rond seksueel misbruik de ruimte, hoe eerder hoe beter! We verdienen allemaal een mooi leven. Door dit trauma een plaats in je leven te geven, creëer je een prachtige toekomst voor jezelf.

Dit blog draag ik op aan mijn zoon Nick en zijn dappere vriend “Stan”!